അiരക്കെട്ടിലേക്ക് വീണ്ടും തന്റെ അiരക്കെട്ട് ഉയർന്ന് താഴുന്നത് കണ്ടവൻ വികാരം നിയന്ത്രിക്കാൻ കഴിയാതെ അവരുടെ മാiറിടത്തിലേക്ക് മുഖം താഴ്ത്തി……

എഴുത്ത്:-യാഗ

ഇരുട്ടിൽ തനിക്ക്മുകളിൽവന്ന് വീണ്ടത് അരികിൽ കിടക്കുന്ന തന്റെ ആന്റിയുടെ വiസ്ത്രങ്ങൾ ആണെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞവൻ അവരിൽ നിന്ന് അകന്ന് ചുമരിക്കിലേക്ക് പറ്റി ചേർന്ന്കിടന്നു.

ഇടക്കിടെ അവരുടെ കൈകൾ തന്റെ നiഗ്നമായ നെഞ്ചിലൂടെ ഇഴഞ്ഞു നടക്കുന്നത് അറിഞ്ഞവൻ പുതപ്പ് കൊണ്ട് തന്റെ ശiരീരം ആകമാനം മൂടി. തനിക്കരികിൽ കിടക്കുന്ന പതിനഞ്ച് വയസ്സ്കാരൻ തന്റെ സഹോദരീ പുത്രനാണെന്നും തനിക്കവൻ മകന്റെ സ്ഥാനത്ത് ആണെന്നതും മറന്നു കൊണ്ടവർ അവന്റെ ശiരീരത്തിലേക്ക് പടർന്നു കയറി. ഇരുട്ടിൽനിന്നുയരുന്ന നേർത്ത ഞെരക്കം പുറത്താരും കേൾക്കുന്നില്ലെന്ന്‌ ഉറപ്പ് വരുത്താൻ എന്നത് പോലെ അവർ ഫോ ണിൽ ഉറക്കെ പാട്ട് വച്ചു.

“എന്റെ ലീനേ നീയാ പാട്ടൊന്ന് ശബ്ദം കുറച്ച് വെക്ക് ഞങ്ങൾ ഒന്ന് ഉറങ്ങിക്കോട്ടേ…… “

അടുത്ത റൂമിൽ നിന്ന് അവന്റെ അമ്മ ഉറക്കെ വിളിച്ച പറഞ്ഞു.

“എന്റെചേച്ചീ…. രാത്രി നല്ല പാട്ടുകൾ കേട്ട് കിടന്നാൽ നല്ല ഉറക്കം കിട്ടും “
അവന്റെ തുiടയിടുക്കിലേക്ക് മുഖം ചേർക്കുന്നതിനിടയിൽ അവർ ഉറക്കെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.

” അല്ലെങ്കിലുo നിന്നോട് പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യല്ല” എന്ന് പറഞ്ഞു കൊണ്ടവർ തനിക്കരികിൽ കിടക്കുന്ന ഭർത്താവിനരികിലേക്ക് ചേർന്ന് കിടന്നു.

“ഭാമേ….അവളെ ഇങ്ങനെ വിട്ടാൽ മതിയോ…. അവൻ മരിച്ചെന്ന് കരുതി ഇനി എത്ര കാലമാ അവളിങ്ങനെ തനിച്ച് ജീവിക്കുന്നേ…… അവൾക്കും വലിയ പ്രായമൊന്നും ആയിട്ടില്ലല്ലോ…..”

“ഉം….. ഞാനും അത് മുൻപ് അവളോടൊന്ന് സൂചിപ്പിച്ചതാ പക്ഷേ അന്നവളതിന് സമ്മതിച്ചില്ല. “

” എന്ന് കരുതി നമുക്കവളേ ഉപേക്ഷിക്കാൻ കഴിയില്ലല്ലോ…… എത്രയായാലും അവള് നിന്റെ അനിയത്തിയുടെ സ്ഥാനത്തല്ലേ…. നീയൊരു കാര്യം ചെയ്യ് അവള് പോകുന്നതിന് മുൻപ് ഇതിനേ പറ്റി അവളോടൊന്ന് സംസാരിക്ക്.” നേർമ്മ യായൊന്ന് മൂളിക്കൊണ്ടവർ പതിയേ ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതിവീണു.

ഇതേ സമയം അടുത്ത മുറിയിൽ അവന്റെ അiരക്കെട്ടിൽ നിന്ന് മാറി തളർച്ചയോടെ ബെഡ്ഡിൽ മലർന്ന് കിടക്കുന്നവരുടെ അiരക്കെട്ടിലേക്ക് വീണ്ടും തന്റെ അiരക്കെട്ട് ഉയർന്ന് താഴുന്നത് കണ്ടവൻ വികാരം നിയന്ത്രിക്കാൻ കഴിയാതെ അവരുടെ മാiറിടത്തിലേക്ക് മുഖം താഴ്ത്തി. അല്പം കഴിഞ്ഞതും വിയർത്ത് കുതിർന്ന അവൻ അവരിൽ നിന്ന് മാറി കിടക്കുമ്പോൾ അവർ ലജ്ജയോടെ അവന്റെ വിയർപ്പിൽ കുതിർന്ന നെഞ്ചിലേക്ക് മുഖം പൂഴ്ത്തി.
അവരേ നെഞ്ചിൽ നിന്ന് മാറ്റി കിടത്തി കൊണ്ടവൻ എഴുന്നേറ്റ് ഫാനിന്റെ സ്പീഡ് ഒന്നുകൂടെ അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്ത ശേഷം വീണ്ടും അവർക്കരിക്കിലായി വന്നു കിടന്നു. പുലർച്ചെ അവനരികിൽ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റ് രാത്രി ഊരിയെറിഞ്ഞ വiസ്ത്രങ്ങൾ എടുത്തു ധരിക്കുമ്പോൾ അവളിൽ നേർത്തൊരു പുഞ്ചിരിയുണ്ടായിരുന്നു.

“ഹാ….നീ എഴുന്നേറ്റോ…”

“ഉം…..എന്താ ഉണ്ടാക്കുന്നത് “

” ദോശയാ ഡി…..അവന് ദോശയല്ലാതെ മറ്റൊന്നും ഇറങ്ങില്ലല്ലോ.
ചപ്പാത്തിയോ….. പൂരിയോ……പുട്ടോ…. അങ്ങനെ എന്തെങ്കിലും ഉണ്ടാക്കിയാൽ അവൻ ഒന്നും കഴിക്കാതെ സ്കൂളിൽ പോകും. പതിനഞ്ച് വയസ്സായ കുട്ടിയാ നീയവന്റെ കോലംകണ്ടോ…. അതെങ്ങനെയാ… സമയത്ത് വല്ലതും നന്നായി കഴിക്കണ്ടേ .” മകനേ കുറിച്ചുള്ള വേവലാതി അനിയത്തിക്ക് മുന്നിൽ നിരത്തി കൊണ്ടവർ ഒരു തമി ദോശമാവ് കല്ലിലേക്ക് ഒഴിച്ചു.

“നീ മാറ് ഞാൻ ചെയിതോളാം….” അവരിൽ ചേച്ചിയിൽ നിന്ന് തവി വാങ്ങിക്കൊണ്ടവർ പുഞ്ചിരിയോടെ ദോശക്കല്ലിലേക്ക് നോക്കി. അതിൽ കിടന്ന് മൊരിഞ്ഞു വരുന്ന ദോശ പ്ളേറ്റിലേക്ക് മാറ്റിയ ശേഷം അവർ അടുത്ത ദോശക്കുള്ള മാവ് കല്ലിലേക്ക് ഒഴിച്ചു.

ദേഹത്തുനിന്ന് പുതപ്പ് മാറ്റി എഴുന്നേറ്റവൻ കഴിഞ്ഞദിവസത്തെ കാര്യങ്ങൾ ഓർമ്മ വന്നതും ഭയത്തോടെ കണ്ണുകൾ പൊത്തി. തന്റെ അമ്മയുടെ സ്ഥാനത്തു കാണേണ്ടവരേയാണ് താനിന്നലെ ഭോiഗിച്ചതെന്ന് ഓർത്തവൻ സങ്കടം സഹിക്കാൻ കഴിയാതെ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു. തനിക്ക് തന്നെ നിയന്ത്രിക്കാൻ കഴിയാതെ ഒരുനിമിഷത്തെ എടുത്തുചാട്ടം അത് തന്നെക്കൊണ്ട് എത്രവലിയ പാപമാണ് ചെയ്യിച്ചത് എന്ന് ഓർക്കേ അവനാകെ വല്ലാതായി.

ജനാലയിലൂടെ പുറത്ത് മുറ്റം അടിച്ചു വാരുന്ന അമ്മയെ കണ്ടതും അവൻ ഭയത്തോടെ ബാത്റൂമിലേക്ക് ഓടി.

“എന്ത് പറ്റിയെടാ…. നിനക്ക് വയ്യേ…..” തളർന്ന മുഖത്തോടെ കഴിക്കാൻ വന്നിരിക്കുന്ന മകനെ കണ്ടതും രാജേന്ദ്രൻ സംശയത്തോടെ ചോദിച്ചു.

അവർക്കുള്ള ചായയുമായി അവിടേക്ക് വന്ന ഭാമ അയാളുടെ ചോദ്യം കേട്ടതും സംശയത്തോടെ അവന്റെ നെറ്റിയിൽ പതിയേ കൈവച്ചു. നേർത്തചുട് കയ്യിൽ അറിഞ്ഞതും അവർ ഭർത്താവിനെ നോക്കി.

“എന്ത് പറ്റിച്ചേച്ചി….” “എന്ത് പറയാനാ ലീനേ കണ്ട പാടത്തും പറമ്പിലും ഓടിനടന്നിട്ട് ചെക്കൻ പനി പിടിപ്പിച് ഇരിക്കുവാ…”

“ആഹാ….. അവന്റെ പനി മാറിയില്ലേ…. ഇന്നലെ രാത്രി ചെറിയ പനി വന്നപ്പോ ഞാൻ അവനേ നന്നായി നനച്ചു തുടച് ഒരു ഗുളികയും കൊടുത്തിരുന്നു.
രാവിലെ ഞാൻ എഴുന്നേറ്റ് നോക്കിയപ്പോ പനിയുണ്ടായിരുന്നില്ല അതാ ഞാൻ പിന്നേ നിന്നോട് പറയാതിരുന്നത്.”

ഭയത്തോടെ ഇരിക്കുന്നവനേ കണ്ടതും ലീന പെട്ടന്ന് ചാടികയറി പറഞ്ഞു.

” ഇന്നെന്തായാലും ഇനി സ്കൂളിൽ വിടണ്ട. പനി കൂടുകയാണെങ്കിൽ നീ അവനേം കൊണ്ട് ഹോസ്പിറ്റലിൽ ഒന്ന് പോയിട്ട് വാ..” എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അയാൾ പോക്കറ്റിൽ നിന്ന് അഞ്ഞൂറിന്റെ ഒരു നോട്ട് എടുത്ത് ഭാമക്ക് നേരെ നീട്ടി. മകനെ നോക്കി ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ടയാൾ ജോലിക്ക് പോകാനായി ഇറങ്ങി. അയാൾ പോയതും കഴിപ്പ് മതിയാക്കി എഴുന്നേറ്റ് പോകാൻ തുടങ്ങിയവനേ അവിടെത്തന്നെ പിടിച് ഇരുത്തി കൊണ്ട് ലീന ചേച്ചിയെ നോക്കി.

“ഇതാ ഞാൻ പറഞ്ഞത് അവൻ നേരാം വണ്ണം ഒന്നും കഴിക്കില്ല . ഏട്ടൻ ഉണ്ടെങ്കിൽ വഴക്ക് കേൾക്കുന്നത് പേടിച്ചിട്ട് വല്ലതും കഴിക്കും അല്ലെങ്കിൽ ഇതാണ് പതിവ് പാതി കഴിച്ചിട്ട് ബാക്കി അവിടെ ഇട്ടിട്ട് പോകും.”

“ഹേയ്…. അവനിനി അങ്ങനെ ചെയ്യില്ല?അവനിന്ന് വയ്യാത്തത് കൊണ്ടാ ബാക്കിയാക്കിയത് അല്ലേടാ ജിത്തൂട്ടാ….” അവന്റെ താടിയിൽ പിടിച്ചു കൊഞ്ചിച്ചുകൊണ്ട് അവർ അവന്റെ കണ്ണിലേക്ക് നോക്കി. അവരുടെ നോട്ടം നേരിടാൻ കഴിയാതെ അവൻ പെട്ടന്ന് നോട്ടം മാറ്റി. ഭയത്തോടെ ഉമിനീർ ഇറക്കുന്നവനെ കണ്ടതും അവർ പതിയേ അവന്റെ ചുമലിലൂടെ കയ്യിട്ട് ചേർത്തു പിടിച്ചു.

അവർ കഴിച്ച പാത്രങ്ങളുമായി കിച്ചണിലേക്ക് നടക്കുന്ന ഭാമയെ കണ്ടതും അവൻ ലീനയുടെ കൈ തട്ടി മാറ്റി മുറിയിലേക്ക് ഓടി.അവന്റെ ഓട്ടം കണ്ടതും അതുവരെ പുഞ്ചിരിയോടെ നിന്നവരുടെ മുഖം ദേഷ്യം കൊണ്ട് ചുവന്നു. . ഉച്ചയായിട്ടും അവൻ ബെഡ്‌ഡിൽ നിന്ന് എഴുന്നേട്ടില്ലെന്ന് കണ്ട ഭാമ ഒരുകപ്പിൽ പൊടിയരി കഞ്ഞിയുമായി അവനരികിലേക്ക് ചെന്നു. പുതച്ചു മൂടി കിടക്കുന്നവനെ കണ്ടതും അവർ വാത്സല്യത്തോടെ അവന്റെ മുടിയിൽ തഴുകിക്കൊണ്ട് പതിയേ തട്ടിവിളിച്ചു. ശബ്ദം കേട്ടതും പതിയേ കണ്ണ് തുറന്നവൻ തനിക്കരികിൽ ബെഡ്‌ഡിൽ ഇരിക്കുന്ന അമ്മയെ കണ്ടതും തല പതിയേ അവരുടെ മടിയിലേക്ക് വച്ചു. വാതിലിനു പുറത്ത് നിന്ന് ഇതെല്ലാം കണ്ട ലീന ഒരുനിമിഷം വല്ലാതായി.

“ലീനമ്മേ….. ” എന്ന് വിളിച്ചുകൊണ്ട് ഓടിവന്ന് തന്നെ കെട്ടിപിടിച്ചു കവിളിൽ ഉമ്മതരുന്ന നാല് വയസ്സുകാരനെ ഓർത്തതും അവരുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു.
ഒരുനിമിഷം കഴിഞ്ഞദിവസം നടന്ന കാര്യങ്ങൾ ഓർമ്മവന്നതും താൻ എത്ര വലിയ തെറ്റാണ് അവനോട് ചെയ്തതെന്ന് ഓർത്തവർ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു.
അമ്മയും മകനും തമ്മിലുള്ള ബന്ധത്തിനാണ് താൻ കളങ്കം വരുത്തിയതെന്ന് ഓർത്തതും അവർ തന്റെ ഇരുകൈകളാളും തലയിൽ അമർത്തി പിടിച്ചുകൊണ്ട് നിലത്തേക്ക് ഇരുന്നു. ഒരിക്കലും താൻ ചെയ്താൽ തെറ്റ് ഇനി ഇല്ലാതാക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന് ഓർത്തതും അവർക്ക് അവരോട് തന്നെ വെറുപ്പ് തോന്നി.

ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞു പോകാൻ ഇറങ്ങിയ ലീനയെ കണ്ടതും ഭാമ സംശയത്തോടെ അവരെ നോക്കി.

“നീയിത് എങ്ങോട്ടാ….”

“ഞാൻ… ഞാൻ വീട്ടിലേക്ക് പോകുവാ..”

“നീയിതെന്താ പറയുന്നേ ഇന്നലയല്ലേ നീയിങ്ങ് വന്നത്. ചേച്ചീ അടുത്ത് വന്നു കുറച്ചുദിവസം നിൽക്കണം എന്ന് പറഞ്ഞു വന്നിട്ട് ഇന്ന് തന്നെ പോകുവാണെന്നോ… ഇത്ര ധൃതിപിടിച് വീട്ടിലോട്ട് ചെന്നിട്ട് എന്തിനാ ഒറ്റക്ക് ഇരിക്കാനോ… നീയാ ബാഗ് ഇങ് തന്നെ ” അവരുടെ കയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന ബാഗ് ബലമായി പിടിച്ചു വാങ്ങി കൊണ്ട് അവർ അകത്തേക്ക് നടന്നു.

“ജിത്തൂട്ടാ നീയറിഞ്ഞോ നിന്റെ ലീനമ്മ കുറച്ചു ദിവസം നിൽക്കാൻ എന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് ഇന്ന് തന്നെ പോകുവാ എന്ന് പറഞ്ഞു പോകാൻ നിന്നതാ “
തലതാഴ്ത്തി അമ്മക്ക് പിറകെ റൂമിലേക്ക് കയറിവന്നവരെ കണ്ടതും അവൻ ഒന്നും പറയാതെ കണ്ണടച്ച് കിടന്നു. അവനരികിൽ തനിച്ചായതും അവർ കണ്ണുകൾ നിറച്ചുകൊണ്ട് അവന്റെ കാലിൽ കെട്ടിപിടിച്ചു കരഞ്ഞു. അത് കണ്ടതും അവൻ ഞെട്ടലോടെ അവരെ നോക്കി.

“നീയെനിക്ക് മകനാണ് എന്നിട്ട് പോലും ആ നിന്നോട് ഞാൻ ഇന്നലെ കാണിച്ചത് വലിയ തെറ്റാണ് നീ….. നീയെനിക്ക് മാപ്പ് തരണം ” എങ്ങലടിച്ചു കൊണ്ട് പറയുന്നവരെ കണ്ടതും അവൻ ഒന്നും പറയാതെ അവരുടെ കൈ തട്ടിമാറ്റി പുറത്തേക്ക് നടന്നു. അറിഞ്ഞോ അറിയാതെയോ ചെയ്യുന്ന ചില തെറ്റുകൾക്ക് ഒരിക്കലും മാപ്പ് കിട്ടില്ല എന്നും അത് പോലൊരു തെറ്റാണ് താനിന്നലെ കാണിച്ചതെന്നും മനസ്സിലായവർ നെടുവീർപ്പോടെ അവൻ പോയ വഴിയിലേക്ക് നോക്കി.

“”