എഴുത്ത്:-അപ്പു
ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്ന് എമർജൻസി ആണ് എന്ന് പറഞ്ഞ് കോൾ വന്നപ്പോൾ തന്നെ വീട്ടിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങി ഓടുകയായിരുന്നു. അത്രയും അത്യാവശ്യമില്ല എങ്കിൽ ഒരിക്കലും എന്നെ വിളിച്ചു വരുത്തില്ല എന്നറിയാം.
നേരെ ഐസിയുവിലേക്കാണ് കയറിച്ചെന്നത്. പോകുന്ന വഴിക്ക് ഐസിയുവിന് മുന്നിലിരിക്കുന്ന ആളുകളെയൊക്കെ കണ്ടിരുന്നു.
സങ്കടത്തോടെയും കണ്ണീരോടെയും ഒരു കൂട്ടം ആളുകൾ അവിടെ നിൽക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ കണ്ണ് നിറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇതൊക്കെ സ്ഥിരം കാഴ്ചയായത് കൊണ്ട് തന്നെ വേഗത്തിൽ അകത്തേക്ക് കയറി.
പക്ഷേ ബെഡിൽ കിടക്കുന്ന കുരുന്നിനെ കണ്ടപ്പോൾ എന്റെ നിയന്ത്രണം വിട്ടു പോയി.
രണ്ടു വയസ്സ് മാത്രം പ്രായമുള്ള ഒരു കുഞ്ഞു കുട്ടിയാണ് കഴുത്തു മുതൽ അടിവയർ വരെയും പൊള്ളലേറ്റ് ആ ബെഡിൽ കിടക്കുന്നത്. കണ്ടപ്പോൾ സങ്കടം സഹിക്കാൻ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.
അതിനേക്കാൾ ഏറെ വേദനിപ്പിച്ചത്, വേദന കൊണ്ട് അലറി കരയുന്ന ആ കുഞ്ഞിന്റെ മുഖമായിരുന്നു. എത്രയും പെട്ടെന്ന് അതിന്റെ വേദന മാറ്റി കൊടുക്കാൻ കഴിയണം എന്ന് പ്രാർത്ഥിച്ചു കൊണ്ടാണ് ട്രീറ്റ്മെന്റ് ആരംഭിച്ചത്.
“ഡ്രസ്സ് റിമൂവ് ചെയ്തതാണ് ഡോക്ടർ. പക്ഷേ ആ കൂട്ടത്തിൽ സ്കിൻ കൂടി ഇളകി പോരുന്നുണ്ടായിരുന്നു.”
സിസ്റ്റർ പറഞ്ഞപ്പോൾ വല്ലാതെ സങ്കടം തോന്നി.ഒരു ഡോക്ടറാവുന്ന നിലയ്ക്ക് ഏറ്റവും അധികം തളർന്നു പോകുന്നത് ഇങ്ങനെ കുഞ്ഞുങ്ങളെ മുന്നിൽ അവശരായി കാണുമ്പോഴാണ്. അവരുടെ വേദന മാത്രമാണ് സഹിക്കാൻ കഴിയാത്തത്.
പതിയെ കുഞ്ഞിനെ കരച്ചിൽ അടക്കാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും വേദന സഹിക്കാനാവാതെ അത് അലറി കരയുക തന്നെയായിരുന്നു. പതിയെ പതിയെ ട്രീറ്റ്മെന്റ് ആരംഭിച്ചു.
കാര്യങ്ങൾ ഒരുവിധം കൈപ്പിടിയിൽ എത്തിയതിനു ശേഷം ആണ് ഐസിയുവിന്റെ ഡോർ തുറന്നു പുറത്തേക്കിറങ്ങിയത്. അപ്പോൾ തന്നെ ഒരു കൂട്ടം ആളുകൾ എന്റെ നേർക്ക് ഓടി വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
” ഡോക്ടർ കുഞ്ഞിന് എങ്ങനെയുണ്ട്..?”
കുട്ടിയുടെ അച്ഛനാണ് എന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ആളാണ് വിവരങ്ങൾ അന്വേഷിച്ചത്.
ചുറ്റിലും നിന്ന് എല്ലാ മുഖങ്ങളിലും ഇതിന്റെ മറുപടി അറിയാനുള്ള വ്യഗ്രത ഞാൻ കണ്ടു.
” കുഞ്ഞ് ഇപ്പോൾ ഒക്കെയാണ്. എങ്കിലും നല്ല രീതിയിൽ തന്നെ കുഞ്ഞിന് പൊള്ളൽ ഏറ്റിട്ടുണ്ട്. കുഞ്ഞു ശരീരമല്ലേ അത് റെഡിയായി വരാൻ സമയമെടുക്കും. പേടിക്കാൻ ഒന്നുമില്ല. “
അവരോട് അത് പറഞ്ഞപ്പോൾ അവരെല്ലാവരും ഒരുപോലെ പിന്നിൽ നിന്ന യുവതിയെ തിരിഞ്ഞു നോക്കുന്നതു കണ്ടു. അവരാണെങ്കിൽ കണ്ണീരോടെ തലകുനിച്ചു നിൽക്കുകയാണ്.
അതൊക്കെ കൂടി കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ എനിക്ക് എന്തൊക്കെയോ സംശയങ്ങൾ തോന്നി.
” കുഞ്ഞിന് എങ്ങനെയാണ് പൊള്ളലേറ്റത്..? “
എല്ലാവരുടെയും ഭാവങ്ങൾ വീക്ഷിച്ചു കൊണ്ടാണ് ഞാൻ അത് അന്വേഷിച്ചത്.
” ശ്രദ്ധ കുറവു കൊണ്ട് തന്നെയാ ഡോക്ടറെ. ആ കൊച്ചിന്റെ അമ്മയ്ക്ക് അതിനെ ശ്രദ്ധിക്കാനുള്ള നേരം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.അവൾക്ക് അവളുടെ കാര്യങ്ങളാണ് ഏറ്റവും പ്രധാനം.”
അതൊക്കെ കേട്ടപ്പോൾ പിന്നിൽ നിന്ന യുവതി പൊട്ടിക്കരയുന്നത് കണ്ടു.അതോടെ അതു തന്നെയായിരിക്കാം കുഞ്ഞിന്റെ അമ്മ എന്ന് ഞാൻ ഊഹിച്ചു.
” ഏതെങ്കിലും അമ്മമാർ കുഞ്ഞുങ്ങളെ അറിഞ്ഞുകൊണ്ട് അപകടത്തിലേക്ക് തള്ളി വിടുമോ..? “
ഞാൻ ചോദിച്ചപ്പോൾ അവരുടെയൊക്കെ മുഖം ദേഷ്യം കൊണ്ട് ചുമക്കുന്നത് കണ്ടു.
” അവൾക്ക് ശ്രദ്ധിക്കാമായിരുന്നല്ലോ. അവളുടെ ശ്രദ്ധ കുറവു കൊണ്ടു തന്നെയല്ലേ കുഞ്ഞിന് ഇപ്പോൾ ഇങ്ങനെയൊരു അപകടം വന്നത്..?”
കൂട്ടത്തിലെ മുതിർന്ന ഒരു സ്ത്രീ അത് ചോദിച്ചപ്പോൾ ആശുപത്രിയിൽ ബഹളം ഉണ്ടാക്കാൻ എനിക്ക് തോന്നിയില്ല. ഞാൻ അവരോട് ഒന്നും സംസാരിക്കാതെ ആ യുവതിയുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു.
” നിങ്ങൾ ഒന്ന് ക്യാബിനിലേക്ക് വന്നേ.. “
ഞാൻ വിളിച്ചപ്പോൾ അവർ ഞെട്ടലോടെ എന്നെ നോക്കി. പിന്നെ അവിടെ നിന്നവരെയും. അവരുടെ കണ്ണിൽ ചെറിയൊരു ഭയം ഞാൻ കണ്ടു.
” അകത്തു കിടക്കുന്ന കുഞ്ഞിന്റെ അച്ഛൻ കൂട്ടത്തിൽ ഉണ്ടെങ്കിൽ കൂടെ വരണം. “
ഗൗരവത്തോടെ അത് പറഞ്ഞപ്പോൾ ആദ്യം എന്നോട് സംസാരിച്ച യുവാവ് പിന്നാലെ വന്നു. അയാളുടെ തൊട്ടു പുറകിലായി ആ യുവതിയും.
ക്യാബിനിൽ കയറി എന്റെ സീറ്റിലേക്ക് ഇരുന്നു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ എന്റെ പിന്നാലെ അവരും അകത്തേക്ക് കയറി.
“ഇരിക്ക്..”
രണ്ടുപേരെയും നോക്കി ഞാൻ പറഞ്ഞു. യുവാവ് ആദ്യം തന്നെ ആ കസേരയിലേക്ക് ഇരുന്നു. അല്പം മടിയോടെ ആ യുവതിയും.
” ഇനി പറയൂ കുഞ്ഞിന് എങ്ങനെയാണ് അപകടം ഉണ്ടായത്..? “
സീറ്റിലേക്ക് ചാഞ്ഞിരുന്നു കൊണ്ട് ഗൗരവത്തോടെ ചോദിച്ചു.
” ഇവളുടെ ആശ്രദ്ധ കൊണ്ട് തന്നെയാണ് ഡോക്ടറെ.അത് ഇനി വീണ്ടും വീണ്ടും ചോദിച്ചാലും അങ്ങനെ തന്നെ ആവാതിരിക്കില്ലല്ലോ.. “
അവരുടെ ഭർത്താവ് പെട്ടെന്ന് തന്നെ മറുപടി പറഞ്ഞു. പക്ഷേ അവർ ദയനീയമായി അയാളെയും എന്നെയും മാറിമാറി നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അതിൽ നിന്ന് തന്നെ അവർക്ക് എന്തോ പറയാനുണ്ട് എന്ന് ഞാൻ ഊഹിച്ചു.
” താൻ പറയൂ.. കുഞ്ഞിന് എന്താ പറ്റിയത്..? അപകടം നടക്കുന്ന സ്ഥലത്ത് താനല്ലേ കുഞ്ഞിന്റെ കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നത്.? “
കുഞ്ഞിന്റെ അമ്മയോട് ആയിരുന്നു എനിക്ക് ചോദിക്കാൻ ഉണ്ടായിരുന്നത്.
അവർ ഒരു നിമിഷം എന്നെ നോക്കി. പിന്നെ അതെ എന്ന് തലയാട്ടി.
” എങ്കിൽ എന്താ സംഭവിച്ചത് എന്ന് പറയൂ.. “
അവരോട് പറഞ്ഞപ്പോൾ ഭർത്താവിനെ ഒന്നു നോക്കിയിട്ട് അവർ സംസാരിക്കാൻ തയ്യാറായി.
” ഞാൻ എന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോയതായിരുന്നു ഡോക്ടർ. എന്റെ അമ്മ ഇപ്പോൾ ഇല്ല. അമ്മ മരിച്ചിട്ട് രണ്ടു വർഷമായി. ഡെലിവറി കഴിഞ്ഞ് കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞപ്പോഴാണ് അമ്മ മരിച്ചത്. എനിക്ക് ഒരു സഹോദരി കൂടി ഉണ്ട്. എന്റെ ചേച്ചിയാണ്. മിക്കവാറും എല്ലാ ആഴ്ചകളിലും ഞാനും അവളും മാറി മാറി വീട്ടിൽ നിൽക്കാൻ പോകാറുണ്ട്. കാരണം ഞങ്ങൾക്ക് ഞങ്ങളുടെ അച്ഛനെ ഒറ്റപ്പെടുത്താൻ പറ്റില്ലല്ലോ. ഞങ്ങളോടൊപ്പം വന്നു നിൽക്കാൻ എത്രയൊക്കെ വിളിച്ചാലും അച്ഛൻ കൂടെ വരില്ല. ആ വീട്ടിൽ അമ്മയുടെ ആത്മാവുണ്ട് എന്നാണ് അച്ഛൻ പറയുന്നത്. അവിടെനിന്ന് അച്ഛനെ മാറ്റുന്നത് അച്ഛനും മാനസികമായി വേദനയായിരിക്കും എന്ന് തോന്നിയതോടെ അച്ഛനെ പിന്നീട് നിർബന്ധിച്ചിട്ടില്ല.”
അത്രയും പറഞ്ഞപ്പോൾ സങ്കടം കൊണ്ട് അവരുടെ തൊണ്ട ഇടറി. ഞാൻ അവരെ തന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുകയായിരുന്നു.
” ഇത്തവണ ഞാൻ വീട്ടിൽ ചെന്നപ്പോൾ ചേച്ചി അവളുടെ വീട്ടിലേക്ക് പോയി. രാത്രി ഞാൻ ആഹാരം ഉണ്ടാക്കുമ്പോൾ ആയിരുന്നു അപകടം. അച്ഛന് ഷുഗർ ഒക്കെ ഉള്ളതാണ്.അതുകൊണ്ട് രാത്രിയിലെക്ക് ഗോതമ്പ് പലഹാരം ആണ് പതിവ്. ഞാൻ ചപ്പാത്തി ഉണ്ടാക്കുന്നതിനിടയിൽ കുടിക്കാൻ കട്ടനും ഇട്ട് വച്ചിരുന്നു. കുഞ്ഞിന്റെ കൈ എത്താതിരിക്കാൻ കുറച്ചു മാറ്റിയാണ് വച്ചത്.അപ്പോഴേക്കും മോള് അവിടേക്ക് എത്തി. എന്നോട് വെള്ളം ചോദിച്ചു. അത് എടുത്തു കൊടുക്കാൻ വേണ്ടി ഞാൻ തിരിഞ്ഞു. പിന്നീട് ഞാൻ കേൾക്കുന്നത് കുഞ്ഞിന്റെ അലറി കരച്ചിലും പാത്രം നിലത്തേക്ക് വീഴുന്ന ശബ്ദവുമാണ്. ഇപ്പോഴും എനിക്ക് അറിയില്ല ഡോക്ടറെ അവൾ അത് എങ്ങനെ പിടിച്ചു വലിച്ചു എടുത്തു എന്ന്.. “
അത്രയും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അവർ പൊട്ടിക്കരയുമ്പോൾ എനിക്കും സങ്കടം തോന്നി. ഞാൻ അവരുടെ ഭർത്താവിനെ നോക്കിയപ്പോൾ ആ കണ്ണിലും സങ്കടം കണ്ടു.
” കണ്ടില്ലേ.. ഇത്രയും ആണ് സംഭവിച്ചത്. ഈ നേരത്തിനിടക്ക് നിങ്ങൾ ആരെങ്കിലും ഇവരോട് അന്വേഷിച്ചോ കുഞ്ഞിന് എന്താ പറ്റിയതെന്ന്.. ഇല്ലല്ലോ.. നിങ്ങൾക്കൊക്കെ ഇവരെ കുറ്റപ്പെടുത്താൻ ആയിരുന്നു താല്പര്യം. അതി നിടയിൽ ഇവരുടെ വേദനയോ സങ്കടമോ ഒന്നും നിങ്ങൾ ഓർത്തില്ല.നിങ്ങൾക്ക് ഒരു കാര്യം അറിയാമോ മിസ്റ്റർ.. ഒരു കുഞ്ഞിന് സുഖമില്ലാതെ ആവുമ്പോൾ നിങ്ങളെക്കാൾ ഒക്കെ ഉപരി വേദനിക്കുന്നതും കണ്ണീർ വാർക്കുന്നതും ആ കുഞ്ഞിന്റെ അമ്മ ആയിരിക്കും. കുഞ്ഞിന്റെ വേദന മുഴുവൻ ഏറ്റു വാങ്ങുന്നത് അവരായിരിക്കും.സ്വന്തം കുഞ്ഞിന്റെ ഇത്തരം ഒരു അവസ്ഥയിൽ തകർന്ന് നിൽക്കുന്ന അവരെ കുറ്റപ്പെടുത്താതെ അവരെ ചേർത്ത് പിടിച്ചില്ലെങ്കിൽ ഒരു പക്ഷെ കുഞ്ഞു ജീവിതത്തിലേക്ക് മടങ്ങി വരുമ്പോൾ അതിനു അമ്മ ഉണ്ടാവില്ല.. “
രൂക്ഷമായി അത്രയും പറഞ്ഞപ്പോൾ അയാളുടെ കണ്ണുകൾ പിടയ്ക്കുന്നത് കണ്ടു.പിന്നെ ഒരു നിമിഷം പോലും വൈകിക്കാതെ അവരെ ചേർത്ത് പിടിക്കുന്നതും…!!
സന്തോഷത്തോടെ ആ കാഴ്ച കണ്ണിൽ നിറച്ചു വച്ചു
